Një Rusi e plagosur, hakmarrëse do të mbetet një kërcënim për sa kohë që Vladimir Putin, ose pasardhësit e të njëjtit mendim, janë në pushtet. Nuk ka asnjë mënyrë për t’u kthyer në rendin e sigurisë së pas luftës së ftohtë, i cili u godit nga sulmi i Moskës ndaj Gjeorgjisë në vitin 2008 , që shpërtheu nga aneksimi i Krimesë në vitin 2014 dhe më në fund u shkatërrua nga pushtimi i saj në shkallë të plotë të Ukrainës më 24 shkurt të vitit të kaluar.
Fundi i “pushimeve” të Europës nga mbrojtja do të jetë i kushtueshëm dhe do të imponojë zgjedhje të dhimbshme mes armëve dhe qetësisë.
Pas hezitimeve fillestare në Berlin dhe Paris, vendet evropiane kanë rritur dërgesat e armëve dhe municioneve në Ukrainë.
NATO, ka përforcuar krahun e saj lindor, por është nën presionin e shteteve baltike dhe Polonisë; të cilët ndjejnë një kërcënim ekzistencial nga Rusia për të shkuar shumë më tej dhe për të forcuar kufijtë e tyre më shumë se sa ka kuptim ushtarak.
Ndërsa Britania e Madhe ishte mbështetja më e shpejtë dhe më e zëshme e Ukrainës, Bashkimi Evropian ka pësuar ndoshta transformimin më të madh, nga një organ rregullator ekonomik jashtëzakonisht civil, në një lojtar gjeopolitik. Kush mund ta imagjinonte që BE-ja të shpenzonte miliarda euro fonde të përbashkëta për të furnizuar me armë një fqinj në luftë?
Evropianët kanë qenë jashtëzakonisht me fat që kanë udhëheqjen konsensuale transatlantike të Presidentit Joe Biden.
Nuk mund të imagjinohet se çfarë mund të ndodhte nëse Donald Trump do të kishte qenë në Shtëpinë e Bardhë kur tanket e Putinit hynë në Ukrainë, ose nëse ai do të kthehej pas zgjedhjeve presidenciale të vitit të ardhshëm në SHBA.
(BalkanWeb)
Burimi informacionit @BalkanWeb: Lexo me shume ne : bota sot www.botasot.al
