Të sëmurët e invalidët kanë mbetur të bllokuar nga sulmet ruse në Donbas.
“Ndërsa predhat rusi bien mbi qytet, mijëra banorë nuk kanë zgjidhje tjetër veçse të qëndrojnë mes frikës dhe rrezikut për jetën”, shkruan The Times. E frikësuar nga lufta, Lyudmila Brostovskaya e vetme, me pamundësinë për të ecur pasi ndodhet në një karrige me rrota, ndjek hap pas hapi ngjarjet në Donbas, ndërsa nga apartamenti i saj i vogël dëgjon zhurmën e vazhdueshme të bombave dhe raketave.
E bllokuar në banesën e saj për 54 ditë që kur ashensori pushoi së funksionuari në ditën e parë të pushtimit rus , nëna 69-vjeçare kishte shpenzuar para nga kursimet për funeralin e saj për të blerë një telefon që të mund të fliste me vajzën e saj në Rusi.
“Nuk e kam idenë se kush do të më varrosë tani,” thotë ajo, ndërsa rrugët jashtë jehojnë nga shpërthimet, mes sulmeve rusë.
Ka shumë si Brostovskaya, një ish-rrobaqepëse që u paralizua nga encefalomieliti pesë vjet më parë, ndonëse shumica e qytetarëve ukrainas që jetojnë në Donbas u larguan nga shtëpitë e tyre pas thirrjeve të qeverisë për t’u evakuauar, mijëra të tjerë nuk mundën do të largoheshin.
Mes tyre janë më të cenuarit dhe ata që nuk kanë asnjë vend tjetër ku të shkojnë, të shtrirë në shtrat, të sëmurë, të paaftë dhe të varfër.
Lufta kishte rënë tashmë mbi Avdiivka, e cila pasoi edhe me njoftimin e Presidentit Zelensky për fillimin e betejës ruse për Donbas , pas një dite bombardimesh të rënda përgjatë vendeve mbrojtëse të Ukrainës.
Goditjet e reja të predhave goditën fushat në të dyja anët e rrugës së vetme të aksesueshme për në Avdiivka, gëzhojat e predhave dhe raketave ishin të shpërndara në asphalt.
“Unë jam njohur tashmë me tingujt e luftës,” tha Brostovskaya, duke parë nga dritarja e saj ndërsa raketat merrnin drejtimin për lart.
Megjithatë, edhe në këtë moment lufte, të mbushur me frikën jo vetëm nga zjarri i predhave, por edhe nga mizoritë ruse, një punonjës vullnetar Ihor Glotov, 39 vjeç bën vizita të përditshme në Brostovskaya, duke shpërndarë ujë dhe ushqim.
Ishte po ai që i bleu telefonin.
Vështrimi i rënduar i Glotov u përsërit në sytë e shumë të tjerëve.
Në spitalin e vogël të reagimit ndaj traumave të Avdiivka-s, drejtori mjekësor, Vitaly Sitnik, endej nëpër korridore.
Ai tha se kishte jetuar në spital që kur banesa e tij u shkatërrua.
“Kemi pasur rreth 500 të plagosur për të trajtuar këtu në gjashtë javët e fundit,” tha ai.
“Kryesisht ne u japim atyre një trajtim të menjëhershëm përpara se t’i evakuojmë diku tjetër, por ka disa, zakonisht shumë të moshuar, që nuk kanë zgjidhje tjetër veçse të qëndrojnë me ne. Tani më ka mbetur aq pak staf sa nuk jam i sigurt se do të arrijmë t’i ndihmojmë të gjithë. Çdo gjysmë ore situata këtu ndryshon. Asnjëherë nuk e dimë se çfarë do të ndodhë më pas.”, tha më tej ai.
Megjithatë, humori këtu ishte diçka shumë e rrallë, mes atyre goditjeve të zjarrit dhe shpërthimeve.
Shumica e atyre që pashë në Avdiivka dukeshin të lodhur, të dorëzuar nga një fat mbi të cilin nuk kishin kontroll, të bllokuar në rrugën e një lufte që nuk e dëshironin kurrë.
“Më kujtohet dita kur ashensorët pushuan së funksionuari,” tha Brostovskaya, duke shtuar: “Dëshiroj të jetoj vetëm për të parë vajzat bashkë me nipërit e mi edhe një herë.”
(BalkanWeb)
Burimi informacionit @BalkanWeb: Lexo me shume ne : www.botasot.al
