“SHBA ka bërë shumë gabime taktike në luftën kundër Ukrainës, por nga ana tjetër Vladimir Putin ka bërë një gabim strategjik”, kështu shkruan The Times, në një analizë kushtuar situatës në Ukrainë.
‘The Times’ shkruan se Putin e nisi luftën e tij në një kohë kur ndryshimi global i klimës tashmë po e shtynte botën e zhvilluar t’i jepte një lamtumirë karburanteve fosile. Tani sanksionet dhe një rishikim i plotë perëndimor rreth levave energjetike të Moskës mbi Evropën po e përshpejtojnë masivisht atë proces.
Rezultati i pashmangshëm: Rusia, e cila e ndërtoi pasurinë dhe fuqinë e saj politike mbi kurrizin e monopoleve të manipuluara të gazit dhe politikës së pamëshirshme të tubacioneve, do të bëhet një fuqi e tkurrur, ndonëse një fuqi që ruan një arsenal bërthamor.
Nekrologjia politike e Putinit do t’ia atribuojë rënien e tij dy faktorëve.
Së pari, vetëkënaqësia e tij për efektet e ngrohjes globale në Rusi.
Së dyti, koha e prishur e pushtimit ukrainas.
Udhëheqësi i Kremlinit nuk ishte plotësisht i verbër ndaj ndryshimeve klimatike në veriun e largët të Rusisë.
Por ai arriti në përfundimin e gabuar: Se shkrirja e akullit të Arktikut do të hapte mjaft mundësi fitimprurëse për të kompensuar të korrat e dobëta të parashikuara në jug të Rusisë.
Rruga detare veriore midis Azisë Lindore dhe Evropës do të siguronte një rrugë drejt prosperitetit; kështu do të kishin edhe mundësitë e reja të eksplorimit.
Do të kishte sezone më të gjata rritjeje, një zgjerim i tokës bujqësore në Siberi.
Rusia nuk kishte shumë frikë nga rritja e nivelit të detit. Gjithçka do të ishte mirë.
Por një libër i ri, Klimat , nga studiuesi amerikan Thane Gustafson, tregon se sa të gabuara janë këto supozime.
Ndërsa ngrirja e përhershme shkrihet, thotë kjo analizë industri për industri e krizës klimatike të njohur mezi të Rusisë, ndërtesat në veriun e largët po shkatërrohen dhe gëlltiten nga gropat.
Linjat hekurudhore deformohen dhe tubacionet prishen.
Kjo situatë e veriut të Rusisë po vazhdon prej kohësh. Dy vjet më parë, themelet e betonit të një rezervuari të termocentralit në Norilsk u thyen, duke derdhur mijëra tonë naftë në oqeanin Arktik.
Asnjë nga këto nuk ishte e mjaftueshme për të tronditur Putinin.
Për sa i përket atij, Arktiku mbeti siç kishte qenë në kohën sovjetike, një thesar i plaçkitur jo vetëm i naftës dhe gazit, por qymyri, metalet dhe diamantet.
Infrastruktura në kolaps, trazirat sociale të ndryshimeve klimatike, nuk ishin problemi i tij.
Ai ishte fort afatshkurtër, oportunist. Ishte e qartë për të se në periudhën e tranzicionit drejt një të ardhmeje pa karbon, kërkesa globale për naftë dhe gaz do të rritej.
Llogaritja e tij ishte se kjo fazë fitimprurëse e ndërmjetme mund të zgjaste deri në mesin e këtij shekulli, duke i paraqitur Rusisë mundësi gjatë rrugës. Por çfarë do të ndodhte më pas?
Një projekt rus i gazit natyror të lëngshëm në shkrirjen e Siberisë mund të gjejë marrës brenda pak vitesh. Industria e energjisë bërthamore mund të zgjerohet.
Një Kinë në rritje dukej se ofronte një klient të qëndrueshëm për të paktën një pjesë të naftës dhe gazit rus.
Edhe kur bota të arrinte emetime neto zero, do të kishte ende pjesë të saj që do të gërmoheshin për karburantet ruse.
Por pushtimi i Ukrainës ka prishur parashikimet e sigurta të autokratit.
Gjermania, e cila ka përparuar me shpejtësi objektivin e saj neto zero deri në vitin 2035, po përpiqet të gjejë alternativa ndaj gazit rus.
Një mundësi: LNG nga Katari, por dizajnimi i terminaleve në mënyrë që edhe ato dërgesa të mund të hiqen gradualisht dhe të zëvendësohen përfundimisht nga i ashtuquajturi hidrogjen i gjelbër.
Nën Putinin, e vetmja mënyrë që Rusia përdor muskujt e saj të energjisë është përmes forcës brutale: duke ndërprerë furnizimet me gaz në Evropën Lindore si masë ndëshkuese ose duke përdorur sulme kibernetike për të shkatërruar rrjetin elektrik të Ukrainës, siç bëri në 2015 dhe 2016.
Ideja perëndimore se kemi të bëjmë me një organizator gjeopolitik është gjithnjë e më qesharake.
Nëse ai e kuptonte të ardhmen vërtet të pasigurt të industrisë ruse të karburanteve fosile, pse do të zgjidhte të marshonte në Ukrainë në shkurt?
Ajo i ka dërguar evropianët të përpiqen të shkëputen nga Rusia shumë përpara datës së caktuar.
Pse nuk priti deri te gazsjellësi i ri Nord Stream 2 ishte duke u nisur, duke thelluar varësinë perëndimore përpara se të niste pushtimin e tij të pamatur?
Pse ai nuk ka hapur rrugë për modernizimin e Rusisë që mund të kishte shmangur thellësinë e krizës me të cilën përballet vendi i tij?
Përgjigja e thjeshtë është se ai është bërë jo thjesht një lëndë djegëse fosile, por një diktator i fosilizuar.
Në Ukrainë ai duket se po lufton për një ngërç dhe një marrëveshje që i lejon atij të qëndrojë në zonat e pushtuara.
“Ai luftoi për një ngërç” duhet të gdhendet në gurin e varrit të tij.”, mbyll artikullin The Times.
(BalkanWeb)
Burimi informacionit @BalkanWeb: Lexo me shume ne : www.botasot.al
